Tijdens een vakantie kreeg Miriam Goudsmit (41) de schrik van haar leven toen haar destijds driejarige dochter hete thee over zich heen kreeg en daardoor ernstige brandwonden opliep. "Haar gegil ging door merg en been."

"Wel duizend keer heb ik me afgevraagd hoe het ongeluk in vredesnaam heeft kunnen gebeuren. Had ik mijn dochter Noor toch verkeerd vast gehad op schoot? Had ze toch zelf het glas hete thee gepakt? Of had ik niet goed opgelet?

Met zulke vragen kun je jezelf gek maken en niemand schiet er iets mee op. Mijn dochter heeft niets aan een moeder die alleen maar in zak en as zit en zichzelf de schuld heeft, dus gelukkig kon ik het schuldgevoel vrij snel loslaten. Ik weet dat iedereen dit had kunnen gebeuren en dat een ongeluk - hoe onwaarschijnlijk ook - echt in een klein hoekje kan zitten."

"Het had zo’n leuke vakantie moeten worden. Vorig jaar in augustus gingen mijn man en ik met onze vier kinderen op vakantie bij mijn ouders. Zij hebben een zwembad in de tuin waar we ons goed konden vermaken, ook zouden we leuke uitstapjes maken in de omgeving.

Het leek ons een goed alternatief, omdat we door corona niets geboekt hadden. Een buitenlandse vakantie zouden we volgend jaar wel weer doen. Maar van alle mooie plannen kwam niets terecht, want al op de eerste avond sloeg het noodlot toe."

Ik had Noor klaargemaakt voor de nacht. Ze had een schone luier en romper aan en haar tandjes waren gepoetst. Het theeglas van mijn moeder stond op tafel. Het theewater kwam net uit de kokendwaterkraan en was gloeiend heet. Daarom stond het glas ook niet binnen handbereik van Noor, daar had ik nog speciaal op gelet. De andere kinderen waren met de Duplo aan het spelen. En toen ging het allemaal razendsnel.

Er vloog een blokje door de lucht en iemand stootte tegen de salontafel waardoor die kantelde. Het theeglas vloog over de tafel en de kokende inhoud landde precies in mijn schoot. Ik voelde de hete vloeistof door mijn broek heen branden. En tegelijk gilde Noor het uit van de pijn. Het ging door merg en been."

"Ik schoot in een regelmodus en riep mijn man die boven was. Hij plukte Noor van mijn schoot en deed snel haar luier uit voordat deze aan haar verbrande huid zou vastplakken. Toen koelde hij haar onder de kraan. Ik riep hem toe dat hij lauw water moest gebruiken, dat had ik nog onthouden van een EHBO-cursus.

Ondertussen deed ik mijn broek uit. Het gloeide nog na, maar ik had geen wonden. Noor werd zo’n twintig minuten onder de kraan gehouden en al die tijd bleef ze piepen en huilen. Dat maakte me ongerust. Noor heeft het Kleefstra syndroom. Door deze aangeboren ontwikkelingsstoornis is ze meervoudig gehandicapt en heeft ze een extreem hoge pijngrens.

Ze kan niet praten, maar door haar reactie wist ik dat ze écht heel veel pijn had. De thee was in haar lies terecht gekomen. Toen mijn moeder die plek bekeek, zag ze dat haar vel aan het loslaten was. Waar ik eerst dacht dat het allemaal wel zou meevallen en we het thuis konden oplossen met koelen, wist ik nu dat het ernstiger was.

Ik belde de huisartsenpost waar de dienstdoende arts met een videoverbinding Noors verwondingen bekeek. Meteen werd een ambulance met gillende sirenes onze kant opgestuurd."

"De verpleegkundigen van de ambulance bekeken Noors verwondingen en zeiden dat ze haar meteen mee moesten nemen. Ze zagen diepe tweedegraads verbrandingen in haar lies, een plek waar veel zenuwen zitten. Blijkbaar kunnen tweedegraads verbrandingen zonder behandeling onderhuids doorbranden en voor derdegraads wonden zorgen.

Die zouden de zenuwen kunnen beschadigden en dat moest voorkomen worden. Mijn man ging met Noor mee in de ambulance, zelf bleef ik bij onze andere kinderen. In het ziekenhuis werden Noors wonden schoongemaakt en verbonden. Dit gebeurde onder narcose, omdat het zo vreselijk pijnlijk is.

Thuis probeerde ik rustig te blijven voor de kinderen, zij hadden er niets aan als ik in paniek zou raken. Maar natuurlijk heb ik van de spanning even heel hard gehuild. Over de cosmetische schade maakte ik me niet zulke zorgen, ik was vooral bang dat de zenuwen in haar lies beschadigd waren."

"Ruim een week lag Noor in het ziekenhuis. Om de dag werden onder narcose de wonden schoongemaakt, de losse vellen verwijderd en kreeg ze schoon verband. Na twee dagen wisselde ik mijn man af in het ziekenhuis en kon ik bij Noor zijn, die nog steeds veel pijn had."

"Soms was ze ’s nachts ontroostbaar, en als moeder voelde ik me vreselijk machteloos. Na vijf dagen kregen we te horen dat het de goede kant op ging met Noor en dat haar zenuwen gelukkig niet beschadigd waren. Dat was een grote opluchting. We zijn na haar ontslag nog een paar keer met haar naar het ziekenhuis gereden maar na een tijdje had Noor minder pijn en konden we de verbandwissel zelf doen.

Daarna was het een kwestie van heel veel insmeren met vaseline om de huid soepel te houden. Gelukkig gaat het nu goed met Noor. De wonden doen geen pijn meer en ze kan zich gewoon bewegen. Haar huid ziet er mooi uit. Je ziet op die plek een paar ribbeltjes, als een soort losse striae. Maar een jonge huid geneest over het algemeen goed, dus daar hebben we geluk mee."

"In het begin voelde ik me schuldig over het ongeluk. Maar ik wist dat ik niet ben gaan drinken terwijl ik Noor op schoot had en dat het glas verder weg stond op tafel. Dit kon ik niet voorkomen. Ook mijn moeder nam het zichzelf kwalijk, want het was haar thee geweest. Onzin natuurlijk, dus dat heb ik haar meteen uit het hoofd gepraat. Op TikTok deel ik veel over ons leven en Noors aandoening, daar heb ik ook verteld over haar brandwonden."

"Uiteraard kreeg ik toen kritiek van volgers: er werd geroepen dat ik vast niet goed had opgelet of dat ik waarschijnlijk met mijn telefoon bezig was geweest. Iedereen heeft er een mening over, maar niemand was erbij. Waarom moet er zo nodig een schuldige zijn?

Mensen oordelen hard zonder naar een ander te luisteren en dat stoort me. Gelukkig heb ik inmiddels een dikke huid gekweekt en laat ik kritiek van vreemden tegenwoordig makkelijker van me afglijden. Bovendien was negentig procent van de reacties online wel lief en steunend, en daar hecht ik meer waarde aan."

"Ik zal nooit meer water dat te heet is om te drinken op de tafel zetten om te laten afkoelen. Voortaan laat ik de thee eerst een tijdje op het aanrecht staan, tot het de juiste temperatuur heeft."

Blijkbaar is water dat uit een kokendwaterkraan komt heter dan water uit een waterkoker - die slaat eerder af. Dat wist ik niet, maar ik hou er nu rekening mee.

Andere ouders wil ik hier ook graag voor waarschuwen. En: overleg altijd met een arts in het geval van brandwonden. Zelf dacht ik dat het meeviel, tot mijn dochter met gillende sirenes werd afgevoerd. Zoiets wil ik nooit meer meemaken."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Altijd weten wat er speelt? Download de gratis RTL Nieuws-app en blijf op de hoogte.